2030 കോമണ്‍വെല്‍ത്ത് ഗെയിംസിന് ഇന്ത്യ; ഓര്‍ക്കണം 2010ല്‍ ഇന്ത്യയെ നാണം കെടുത്തിയ സത്യങ്ങള്‍
1 min read
2030-ലെ കോമണ്‍വെല്‍ത്ത് ഗെയിംസിന് ആതിഥേയത്വം വഹിക്കാന്‍ ഇന്ത്യ ഒരുങ്ങുകയാണ്. എന്നാല്‍ ഈ ഓര്‍മ്മകള്‍ നമ്മെ കൊണ്ടുപോകുന്നത് 2010-ലെ ഡല്‍ഹി കോമണ്‍വെല്‍ത്ത് ഗെയിംസിലേക്കാണ്. അത് കേവലം ഒരു കറുത്ത അധ്യായമല്ല, മറിച്ച് രാജ്യത്തിന്റെ കായിക സ്വപ്നങ്ങളില്‍ അത്യാഗ്രഹം പുരട്ടിയ കറയുടെ കഥയാണ്. ദേശീയ അഭിമാനമാകേണ്ടിയിരുന്ന ഒരു നിമിഷം, എങ്ങനെയാണ് കൊടിയ അഴിമതിയിലൂടെ കൊള്ളയടിക്കപ്പെട്ടത് എന്നതിന്റെ നേര്‍സാക്ഷ്യമാണത്. ആ പകല്‍ക്കൊള്ളയുടെ ഏറ്റവും ഞെട്ടിക്കുന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളിലേക്ക് ഒരു തിരിഞ്ഞുനോട്ടം.
അഴിമതിയുടെ അഞ്ച് ഞെട്ടിക്കുന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍
ഈ അഴിമതിയുടെ ആഴം മനസ്സിലാക്കാന്‍, വെറും കണക്കുകള്‍ക്കപ്പുറം അതിന്റെ പിന്നിലെ അഞ്ച് യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ നാം അറിയണം. ഓരോന്നും പൊതുപണത്തോടും രാജ്യത്തിന്റെ അഭിമാനത്തോടുമുള്ള കൊടുംവഞ്ചനയുടെ കഥയാണ് പറയുന്നത്.
ഒന്നാമത്തെ സത്യം: ബജറ്റ് പെരുപ്പിച്ചത് ആകാശത്തോളം
ഗെയിംസിനായി ആദ്യം കണക്കാക്കിയിരുന്ന ബജറ്റ് ഏകദേശം 1,200 കോടി രൂപയായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ഗെയിംസ് അവസാനിച്ചപ്പോള്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്യപ്പെട്ട ആകെ ചെലവ് ഏകദേശം 70,000 കോടി രൂപയായി കുതിച്ചുയര്‍ന്നു. ഇത് കേവലം കെടുകാര്യസ്ഥതയല്ല, മറിച്ച് നികുതിദായകരുടെ പണം കൊള്ളയടിക്കാനുള്ള ആസൂത്രിത നീക്കത്തിന്റെ അനിഷേധ്യമായ തെളിവാണ്.
രണ്ടാമത്തെ സത്യം: സാധാരണ സാധനങ്ങള്‍ക്ക് അസാധാരണ വില
പൊതുപണം കൊള്ളയടിച്ചത് എത്രത്തോളം ലജ്ജാകരമായ രീതിയിലായിരുന്നു എന്നതിന്റെ തെളിവാണ് സാധാരണ സാധനങ്ങള്‍ വാങ്ങിയതിന്റെ വിലവിവരം. ഏറ്റവും ഞെട്ടിക്കുന്ന ചില ഉദാഹരണങ്ങള്‍ താഴെ കൊടുക്കുന്നു:
ടോയ്ലറ്റ് പേപ്പര്‍ റോളുകള്‍: മാര്‍ക്കറ്റില്‍ 100 രൂപയില്‍ താഴെ വിലയുള്ള ഒരു ടോയ്ലറ്റ് പേപ്പര്‍ റോള്‍ വാങ്ങിയത് 4,000 രൂപയ്ക്ക്.
ട്രെഡ്മില്ലുകള്‍: ഒരു ലക്ഷത്തില്‍ താഴെ വിലവരുന്ന ഒരു ട്രെഡ്മില്ല് വാടകയ്ക്ക് എടുത്തത് 9.75 ലക്ഷം രൂപയ്ക്ക്.
കുടകള്‍: 500-നും 1000 രൂപയ്ക്കും ഇടയില്‍ വിലയുള്ള ഒരു കുട വാങ്ങിയത് 6,500 രൂപയ്ക്ക്.
ടിഷ്യു പേപ്പര്‍ ബോക്‌സുകള്‍: 100-ല്‍ താഴെ വിലയുള്ള ഒരു ബോക്‌സ് ടിഷ്യു പേപ്പര്‍ വാങ്ങിയത് 3,700 രൂപയ്ക്ക്.
കസേരകള്‍: ഒരു കസേരയ്ക്ക് നല്‍കിയത് 8,000 രൂപ.
ഈ കണക്കുകള്‍ വെറും അമിതവിലയല്ല, മറിച്ച് ബോഫോഴ്സ് മുതല്‍ കോമണ്‍വെല്‍ത്ത് ഗെയിംസ് വരെ നീണ്ടുകിടക്കുന്ന ‘ദര്‍ബാരി’ സമ്പ്രദായത്തിലെ കൈക്കൂലിയുടെയും കമ്മീഷനുകളുടെയും നഗ്‌നമായ തെളിവാണ്. പൊതുപണത്തോടും രാജ്യത്തിന്റെ അഭിമാനത്തോടുമുള്ള പൂര്‍ണ്ണമായ അവഗണനയായിരുന്നു ഇത്.
മൂന്നാമത്തെ സത്യം: ലോകത്തിന് മുന്നില്‍ രാജ്യത്തിന് നാണക്കേട്
ഈ അഴിമതി രാജ്യത്തിന്റെ ഖജനാവിന് മാത്രമല്ല, ഓരോ ഇന്ത്യന്‍ പൗരന്റെയും അഭിമാനത്തിനാണ് മുറിവേല്‍പ്പിച്ചത്. തകര്‍ന്നുവീഴുന്ന നടപ്പാലങ്ങളും ചോര്‍ന്നൊലിക്കുന്ന മേല്‍ക്കൂരകളും ലോകത്തിന് മുന്നില്‍ ഇന്ത്യക്ക് സമ്മാനിച്ചത് കടുത്ത അപമാനമായിരുന്നു. ഇത് രാജ്യത്തിന്റെ സംഘാടനശേഷിയെ പരിഹസിക്കുക മാത്രമല്ല, ഓരോ ഇന്ത്യക്കാരനെയും നാണംകെടുത്തുക കൂടിയായിരുന്നു.
‘ഒരു പാര്‍ട്ടിയുടെയും ഒരു കുടുംബത്തിന്റെയും അടങ്ങാത്ത കെടുകാര്യസ്ഥത കാരണം, ഇന്ത്യ അന്താരാഷ്ട്ര വേദികളില്‍ അപമാനിതരായി.
നാലാമത്തെ സത്യം: ആസൂത്രിതമായ തട്ടിപ്പും നിയമലംഘനങ്ങളും
ഈ അഴിമതി യാദൃശ്ചികമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് തികച്ചും ആസൂത്രിതമായിരുന്നു. ഉയര്‍ന്ന മൂല്യമുള്ള 90% കരാറുകള്‍ക്കും പൂര്‍ണ്ണമായ രേഖകളോ മത്സര സ്വഭാവമുള്ള ടെന്‍ഡറുകളോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്ന് കംപ്‌ട്രോളര്‍ ആന്‍ഡ് ഓഡിറ്റര്‍ ജനറല്‍ (സിഎജി) കണ്ടെത്തി. അന്നത്തെ കായിക മന്ത്രിയായിരുന്ന സുരേഷ് കല്‍മാഡിയെ സിബിഐ അറസ്റ്റ് ചെയ്തത് ഇതിന് അടിവരയിടുന്നു. വെറും 46 കോടിക്ക് വാങ്ങാമായിരുന്ന ഉപകരണങ്ങള്‍ക്കായി സ്വിസ് ടൈമിംഗ് എന്ന കമ്പനിക്ക് 141 കോടിയുടെ കരാര്‍ നിയമവിരുദ്ധമായി നല്‍കി ഖജനാവിന് 95 കോടിയിലധികം നഷ്ടമുണ്ടാക്കിയെന്നതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിനെതിരായ പ്രധാന കുറ്റം. ഷുങ്ലു കമ്മിറ്റി റിപ്പോര്‍ട്ട് ഈ തട്ടിപ്പിന്റെ വ്യാപ്തി ഒന്നുകൂടി വ്യക്തമാക്കി. മുനിസിപ്പല്‍ അധികാരികളും സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരും മറ്റ് ഏജന്‍സികളും തമ്മിലുള്ള ആഴത്തിലുള്ള ഒത്തുകളിയെ ‘ഒരു കൂട്ടം കള്ളന്മാരുടെ’ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളോടാണ് റിപ്പോര്‍ട്ട് ഉപമിച്ചത്.
അഞ്ചാമത്തെ സത്യം: അഴിമതിക്കെതിരെ ഒരു ജനതയെ ഉണര്‍ത്തിയ കുംഭകോണം
കോമണ്‍വെല്‍ത്ത് ഗെയിംസ് അഴിമതി ഇന്ത്യന്‍ ജനതയെ രോഷാകുലരാക്കി. വന്‍കിട പദ്ധതികളിലെ അഴിമതിയുടെ പ്രതീകമായി ഇത് മാറി. രാജ്യവ്യാപകമായി പ്രതിഷേധങ്ങള്‍ ആളിക്കത്താനും അഴിമതി വിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ ഉദയത്തിനും ഈ കുംഭകോണം കാരണമായി. ഇത് സംഘാടകര്‍ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ഒരു പൈതൃകമായിരുന്നു: രാജ്യത്തിന്റെ ഖജനാവ് കൊള്ളയടിച്ചപ്പോള്‍, അഴിമതിക്കെതിരെ പോരാടാന്‍ ഒരു ജനതയെത്തന്നെ അത് ഉണര്‍ത്തി.
പാഠങ്ങള്‍ പഠിച്ചോ?
2010-ലെ കോമണ്‍വെല്‍ത്ത് ഗെയിംസ് വെറുമൊരു കായിക മാമാങ്കമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ആസൂത്രിതമായ അഴിമതിക്ക് ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ അഭിമാനത്തെ എങ്ങനെ നിലംപരിശാക്കാന്‍ കഴിയുമെന്നതിന്റെ മായാത്ത ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തലാണ്. ഭാവിയില്‍ കൂടുതല്‍ അന്താരാഷ്ട്ര പരിപാടികള്‍ക്ക് ആതിഥേയത്വം വഹിക്കാന്‍ ഇന്ത്യ തയ്യാറെടുക്കുമ്പോള്‍, നമ്മുടെ ചരിത്രത്തിലെ ഈ കറുത്ത അധ്യായത്തില്‍ നിന്ന് നാം യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ പാഠങ്ങള്‍ പഠിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന ചോദ്യം പ്രസക്തമാണ്.
