Posts From സുധീർ ബാബു
”അവര്‍ എന്നെ വിക്രം എന്ന് വിളിക്കുന്നു”
നമ്പി നാരായണന്റെ ആത്മകഥയിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുകയാണ്. ഓര്‍മ്മകളുടെ ഭ്രമണപഥത്തിലൂടെയുള്ള ആ യാത്ര വേറിട്ട ഒരനുഭവമാകുന്നു. ആ യാത്രയില്‍ മനസില്‍ തട്ടിയ ഒരു അനുഭവം അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകളില്‍ തന്നെ വിവരിക്കാം. ”മൂന്ന് മേശകള്ക്ക് ചുറ്റുമിരുന്നുള്ള റിസര്‍ച്ച് പരിപാടികള്‍ പൊടി പൊടിച്ചു. TERLS (തുമ്പ ഇക്വറ്റോറിയല്‍
ഉപകാരം ചെയ്യുന്നവര്‍ ഓര്‍ത്തിരിക്കേണ്ടത്
അയാള്‍ അച്ഛന്റെ അകന്ന ഒരു ബന്ധുവായിരുന്നു. എന്റെ ചെറുപ്പത്തില്‍ അയാള്‍ മാസങ്ങളോളം പതിവായി വീട്ടില്‍ വന്നിരുന്നു. രാവിലെ കണ്ണും തിരുമ്മി എഴുന്നേറ്റു വരുന്ന ഞാന്‍ കണി കാണുന്നത് മിക്കപ്പോഴും അയാളെയായിരുന്നു. അച്ഛനെ കാണാന്‍ വരുന്നതാണ്. മണിക്കൂറുകളോളം വീട്ടില്‍ ചെലവഴിക്കും. അച്ഛന് കൊച്ചിന്‍
കര്‍ത്താവ് ളോഹ കൊടുത്ത് പറഞ്ഞയച്ചവര്‍
വഴിയിലൂടെ അലസമായി എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചു നടക്കുകയായിരുന്നു. എതിരെ വന്ന വികാരിയച്ചനെ കണ്ടില്ല. അച്ചന്‍ എന്നെ പേരെടുത്ത് ഉറക്കെ വിളിച്ചു. ഒരു സ്വപ്നത്തില്‍ നിന്നും ഞെട്ടിയുണര്‍ന്ന പോലെ ഞാന്‍ അച്ചനെ നോക്കി. വികാരിയച്ചനും ഞാനും നല്ല സുഹൃത്തുക്കളാണ്. എന്റെ മിക്ക ലേഖനങ്ങളും വായിച്ച്
മേല്‍ക്കൂരയില്ലാത്ത പള്ളിക്കൂടം
വളരെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷമാണ് കേള്‍ക്കുന്നതെങ്കിലും മുരുകന്റെ ശബ്ദം ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ഇടറിയ, അല്‍പ്പം സ്‌ത്രൈണ ഭാവം കലര്‍ന്ന ശബ്ദമാണ് മുരുകന്റേത്. തമിഴനായ മുരുകന്‍ കേരളത്തിലാണ് വര്‍ഷങ്ങളോളം ജോലി ചെയ്തിരുന്നത്. ആ സമയത്താണ് ഞാന്‍ അവനെ പരിചയപ്പെടുന്നത്. അമ്മക്ക് അസുഖം കൂടിയപ്പോള്‍ മുരുകന്‍
വഴിയരികിലെ സ്വര്‍ണ്ണ മരം
അയാള്‍ ഒരു അന്തര്‍മുഖനായിരുന്നു. ആരോടും വലിയ സംസര്‍ഗ്ഗമില്ലാതെ ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരാള്‍. ജോലിക്കായി രാവിലെ വീട്ടില്‍ നിന്നിറങ്ങുക, സന്ധ്യ മയങ്ങുമ്പോള്‍ തിരികെ എത്തുക ഇതായിരുന്നു പതിവ്. വലിയ സുഹൃദ്ബന്ധങ്ങളോ സമൂഹത്തിലെ ഇടപെടലുകളോ അയാള്‍ക്കി ല്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ മറ്റുള്ളവരുമായി ഇടപഴകുന്നത് വളരെ അപൂര്‍വം.
ആമ്പലിന്റെ ജീവിതം മോഹിച്ച റോസാച്ചെടി
ഇളംവെയിലില്‍ തലയാട്ടി നില്‍ക്കുകയാണ് റോസാച്ചെടി. മനോഹരങ്ങളായ റോസാപുഷ്പങ്ങള്‍ അവളില്‍ വിരിഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നു. ചുവന്നുതുടുത്ത ആരും കൊതിക്കുന്ന പുഷ്പങ്ങള്‍. സുന്ദരിയായി നിന്ന്, തന്റെ ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിക്കവേ അവള്‍ ഒരു കാഴ്ച കണ്ടു. അടുത്തുള്ള കുളത്തില്‍ ഒരു ആമ്പല്‍ പൂവ് വിടര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നു. ചിറകുകള്‍ പോലെ
തോല്‍വിയോ താത്കാലിക തിരിച്ചടിയോ?
സിംഹം വിശന്നുവലഞ്ഞു നടക്കുകയാണ്. രാവിലെ തുടങ്ങിയ നടപ്പാണ്. ഇരയെ ഒന്നും ഇതുവരെ കിട്ടിയില്ല. പെട്ടെന്നാണ് കുറച്ചകലെ പുല്ലുതിന്ന് നില്‍ക്കുന്ന ഒരു മാനിനെ കണ്ടത്. തടിച്ചുകൊഴുത്ത മാനിനെ കണ്ട സിംഹത്തിന്റെ വായില്‍ വെള്ളമൂറി. തന്റെ പതുങ്ങിയ കാലടികളോട് കൂടി സിംഹം മാനിനെ ലക്ഷ്യം
നാളെ, നാളെ… നീളെ, നീളെ!
അമ്മ മകനോട് പരിഭവം പറയുകയാണ,് ”ഞാന്‍ എത്ര നാളായി പറയുന്നു, എന്തൊക്കെ കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നു. പക്ഷേ വായില്‍ വിരല്‍ വെക്കുന്ന നിന്റെ ഈ സ്വഭാവം മാറാത്തതെന്താണ്? നീ മനപ്പൂര്‍വം വിചാരിച്ചാല്‍ മാത്രമേ ഈ ദു:സ്വഭാവം മാറ്റുവാന്‍ സാധിക്കൂ.” ”ശരിയാണമ്മേ, ഞാനത്
ജീവിതങ്ങള്‍ മോഷ്ടിക്കുന്നവര്‍
പ്രൗഢയായ ഒരു വനിത പാരീസിലെ പ്രശസ്തമായൊരു റെസ്റ്ററന്റിലേക്ക് കയറി ചെല്ലുകയാണ്. അവിടെ കണ്ട ഒരു വ്യക്തിയിലേക്ക് അവരുടെ ശ്രദ്ധ പതിഞ്ഞു. പ്രശസ്ത ചിത്രകാരനായ പിക്കാസോ ആയിരുന്നു അത്. താന്‍ ഏറെ ഇഷ്ട്ടപ്പെടുകയും ആരാധിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മഹാനായ ആ പ്രതിഭയെ കണ്ട വനിതക്ക്
മൗനത്തെ മുറിവേല്‍പ്പിക്കുന്ന വാക്കുകള്‍
നമുക്ക് ചുറ്റും ശബ്ദങ്ങളാണ്. നിലക്കാത്ത, നിരന്തരം ആവര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സംഭാഷണങ്ങള്‍. നമ്മുടെ ചിന്തകള്‍ക്കും ബുദ്ധിക്കും മേല്‍ അധീശത്വം സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ട് അവ മുന്നേറുന്നു. മൗലികമായ ചിന്തകള്‍ ഇല്ലാതെയാകുന്നു. ചുറ്റും നടക്കുന്ന സംഭാഷണങ്ങള്‍ കൊണ്ട് സ്വാംശീകരിച്ച ചിന്തകള്‍ ആരുടേതെന്ന് പോലും തിരിച്ചറിയാതെ നമ്മുടെ തലച്ചോറുകളിലൂടെ പായുന്നു.
ഒരു ധനികന്റെ പിറവി
ആ സന്യാസി സര്‍വ്വ പരിത്യാഗി ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ് ശാന്തവും നിര്‍മ്മലവുമായിരുന്നു. ലോക വ്യവഹാരങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തെ ബാധിച്ചിരുന്നതേയില്ല. മുകളില്‍ ആകാശവും താഴെ ഭൂമിയും മാത്രമുള്ള ഒരാള്‍. സമ്പത്തിന്റെ ഭാരമോ ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ആശങ്കകളോ അദ്ദേഹത്തെ അലട്ടിയിരുന്നുമില്ല. ക്ഷേത്രങ്ങളുടെ ഭോജനശാലകളില്‍ നിന്നോ മറ്റുള്ളവരില്‍ നിന്നോ
മുഹമ്മദിന്റെ നിലവിളികള്‍
മുഹമ്മദ് എന്നെ വിളിക്കുന്നത് ഒരു ദിവസം രാത്രി വളരെ വൈകിയാണ്. വളരെ പതുങ്ങിയ ശബ്ദത്തില്‍ ”ഇപ്പോള്‍ സംസാരിക്കാമോ? ഞാന്‍ ഈ സമയത്ത് വിളിച്ചത് ശല്യമായില്ലല്ലോ?” എന്ന് അയാള്‍ ചോദിച്ചു. ”ഇല്ല, നമുക്ക് സംസാരിക്കാം” എന്ന് മറുപടി പറഞ്ഞു. മുഹമ്മദ് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി…
നഷ്ടപ്പെടുന്ന പ്രണയങ്ങള്‍
അയാളുടെ മുന്നിലെ ചൂളയില്‍ ഒരിരുമ്പു കഷണം ചുട്ടുപഴുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചുവന്ന കനലുകള്‍ക്ക് നടുവില്‍ അത് മറ്റൊരു കനലുപോലെ ജ്വലിച്ചു നിന്നു. കനലുകളുടെ ചുവപ്പ് അയാളുടെ മുഖത്തുമുണ്ടായിരുന്നു. സ്വതവേ ധാരാളം സംസാരിക്കുമായിരുന്ന അയാള്‍ അന്ന് നിശബ്ദനായിരുന്നു. കണ്ണുകളില്‍ കടുത്ത വെറുപ്പ് നിറഞ്ഞിരുന്ന അയാളുടെ ശരീരം
ഡെല്‍ഹിയുടെ മറ്റൊരു മുഖം
നേരം സന്ധ്യയോടടുക്കുന്നു. ഇരുള്‍ വീണു തുടങ്ങിയിട്ടില്ല. കാഴ്ചകള്‍ കണ്ട് ഞങ്ങള്‍ നടക്കുകയാണ്. റോഡുകളില്‍ നല്ല തിരക്കുണ്ട്. കൊണാട്ട് പ്ലേസിന്റെ വീഥികളിലൊന്നില്‍ നിന്നും വാങ്ങിയ കടല കൊറിച്ചുകൊണ്ട് ബസാറിലേക്ക് പോകുവാനായി ഞങ്ങള്‍ സബ് വേയിലേക്കിറങ്ങി. സബ് വേയുടെ ഇരുണ്ട കോണിലൊന്നില്‍ കറുത്ത് മെലിഞ്ഞ
ദൈവത്തെ അന്വേഷിച്ചൊരു യാത്ര
ഒരാള്‍ ഗുരുവിന്റെ അടുത്തെത്തി തന്നെ ശിഷ്യനാക്കണം എന്ന് അഭ്യര്‍ത്ഥിച്ചു. ”എന്താണ് ലക്ഷ്യം?” ഗുരു ചോദിച്ചു. ”എനിക്ക് ദൈവത്തെ കാണണം. അതാണെന്റെു ജീവിതാഭിലാഷം” അയാള്‍ മറുപടി പറഞ്ഞു.”ശരി, നീയെന്റെ ശിഷ്യനായിക്കൊള്ളൂ” ഗുരു അനുവാദം നല്‍കി. ആശ്രമത്തിലെ ജോലികള്‍ അതികഠിനമായിരുന്നു. പശുക്കളെ കുളിപ്പിക്കണം, തീറ്റി
